Generujemy dobro, nie zyski

MR HEMPEREK

Schorzenia neurologiczne

CBD dla dzieci – czy to bezpieczne i kiedy można je stosować?

Kannabidiol (CBD) od kilku lat zyskuje coraz większą popularność wśród rodziców poszukujących naturalnych metod wsparcia dla swoich dzieci. To naturalna substancja pozyskiwana z konopi siewnych (Cannabis sativa L.), która – w przeciwieństwie do THC – nie wykazuje działania psychoaktywnego i nie powoduje odurzenia. Produkty zawierające CBD, takie jak Aromat Konopny CBD Mr Hemperek, są coraz powszechniej dostępne w Polsce i wielu innych krajach, a ich popularność rośnie również wśród opiekunów dzieci zmagających się z różnymi schorzeniami neurologicznymi i behawioralnymi. Z tego względu coraz częściej pojawiają się pytania o CBD dla dzieci.

CBD w badaniach i praktyce klinicznej

CBD jest tematem licznych badań naukowych oraz debat społecznych, szczególnie w kontekście jego potencjalnych korzyści zdrowotnych dla najmłodszych pacjentów. Rodzice dzieci cierpiących na padaczkę lekooporną, autyzm, ADHD czy przewlekły stres coraz częściej pytają lekarzy o możliwość zastosowania kannabidiolu jako formy wspomagającej terapię. Jakie są medyczne wskazania do stosowania CBD u dzieci, jakie zagrożenia się z tym wiążą i jak wygląda prawo w Polsce i innych krajach? Odpowiedzi na te pytania wymagają rzetelnego podejścia i przeglądu aktualnych badań klinicznych.

CBD a padaczka lekooporna

Najlepiej udokumentowanym zastosowaniem CBD dla dzieci jest leczenie padaczki lekoopornej. Preparat Epidyolex, zawierający oczyszczony kannabidiol, został zatwierdzony w Unii Europejskiej i Stanach Zjednoczonych jako lek wspomagający leczenie u pacjentów z zespołem Draveta i Lennoxa-Gastauta. Badania kliniczne wykazały, że olej CBD może znacząco zmniejszyć liczbę napadów u dzieci, u których tradycyjne leki przeciwpadaczkowe nie przynoszą rezultatów. W Polsce lek jest dostępny na receptę, a jego zastosowanie podlega ścisłej kontroli lekarza specjalisty.

Możliwe zastosowania w innych zaburzeniach

Obok padaczki, kannabidiol jest coraz częściej rozważany jako potencjalne wsparcie w terapii zaburzeń ze spektrum autyzmu. Wstępne wyniki badań oraz obserwacje kliniczne sugerują, że olejek CBD dla dzieci z autyzmem i jego odpowiednie dawkowanie może pomóc w redukcji zachowań agresywnych. W tym w poprawie jakości snu oraz ułatwieniu kontaktów społecznych u dzieci z ASD. Chociaż nie jest to obecnie wskazanie oficjalnie zatwierdzone, niektóre kraje – takie jak Izrael – dopuszczają stosowanie olejku CBD dla dzieci z autyzmem w ramach medycznej marihuany. Również w Kanadzie i USA prowadzone są badania kliniczne, które mają na celu ocenę skuteczności i bezpieczeństwa takich terapii.

Innym obszarem zainteresowania naukowców i rodziców jest zastosowanie olejku CBD dla dzieci nadpobudliwych, zwłaszcza w przypadku ADHD. Choć brakuje jeszcze wystarczających dowodów naukowych potwierdzających skuteczność kannabidiolu w leczeniu tych zaburzeń, pojedyncze przypadki oraz obserwacje rodziców wskazują na możliwe pozytywne efekty. W praktyce jednak eksperci zalecają dużą ostrożność i podkreślają, że każdorazowe włączenie CBD do terapii dziecka powinno być poprzedzone konsultacją ze specjalistą lub lekarzem. Stąd tak istotne są informacje o tym, jaki olejek CBD dla dzieci wybrać i jak wygląda dawkowanie CBD u dzieci.

Czy CBD dla dzieci jest bezpieczne?

Jeśli chodzi o bezpieczeństwo, Światowa Organizacja Zdrowia uznała, że czysty kannabidiol posiada dobry profil bezpieczeństwa, nie powoduje uzależnienia i nie wykazuje działania psychoaktywnego. Najczęściej obserwowane działania niepożądane obejmują senność, zmniejszenie apetytu oraz dolegliwości żołądkowo-jelitowe, takie jak biegunka. Istnieje również ryzyko interakcji CBD z innymi lekami, co szczególnie istotne jest w przypadku dzieci przyjmujących terapię wielolekową, np. przeciwpadaczkową. Dodatkowo długoterminowe efekty stosowania oleju CBD u dzieci wciąż pozostają przedmiotem badań, dlatego tak ważna jest ostrożność i monitorowanie terapii.

Prawo i dostępność CBD w Polsce i na świecie

W Polsce CBD pozyskiwane z konopi włóknistych jest legalne, o ile zawartość THC nie przekracza 0,2%. Produkty takie jak Aromat konopny CBD Mr Hemperek są dostępne w sprzedaży jako preparaty konopne. W sprzedaży aptecznej i pozaaptecznej pojawia się coraz więcej preparatów zawierających kannabidiol, jednak ich jakość bywa zróżnicowana. Dlatego warto sięgać po produkty pochodzące od sprawdzonych producentów, którzy w swojej historii mają potwierdzoną skuteczność działania, tak jak Mr Hemperek. 

Status prawny produktów z CBD różni się w zależności od kraju. W USA lek Epidiolex został zatwierdzony przez FDA i jest dostępny dla dzieci od drugiego roku życia. W Kanadzie CBD dla dzieci jest częścią systemu medycznej marihuany i może być stosowane na podstawie zezwolenia lekarskiego. W Niemczech lekarze mogą przepisywać produkty CBD jako element terapii w trudnych przypadkach neurologicznych, a Wielka Brytania wprowadziła refundację Epidyolexu w ramach NHS. Z kolei Izrael, będący liderem w badaniach nad medycznym zastosowaniem konopi, rozwija specjalne programy terapeutyczne dla dzieci z autyzmem i padaczką, w których stosowane są preparaty o wysokiej zawartości CBD i śladowym poziomie THC.

Porcjowanie CBD u dzieci

Dawkowanie u dzieci CBD, powinno być dostosowane indywidualnie – z uwzględnieniem wieku, masy ciała oraz celu stosowania. Zazwyczaj rekomenduje się rozpoczęcie od bardzo małych porcji i stopniowe ich zwiększanie w zależności od reakcji organizmu. Dla przykładu, jeśli stosowany jest Aromat konopny CBD Mr Hemperek, rodzic może rozpocząć od jednej kropli dziennie i obserwować efekty przez kilka dni, zanim zdecyduje się na zwiększenie porcji. W przypadku dzieci objętych opieką medyczną, dawkowanie u dzieci CBD zawsze powinno być ustalane w porozumieniu z lekarzem prowadzącym, który może też monitorować ewentualne interakcje z innymi lekami. Dotyczy to również przypadków, w których stosowany jest olejek CBD dla dzieci z ADHD.

Świadome decyzje rodziców i lekarzy

CBD dla dzieci to temat złożony, który wymaga świadomego podejścia, wiedzy i współpracy między rodzicami a lekarzami. Kannabidiol może być cennym wsparciem w leczeniu padaczki i potencjalnie również innych zaburzeń, ale jego stosowanie musi być przemyślane i bezpieczne. Produkty takie jak Aromat konopny CBD Mr Hemperek cieszą się rosnącym zaufaniem, jednak warto pamiętać, że suplementacja CBD dla dzieci dawkowanie powinna odbywać się wyłącznie po konsultacji ze specjalistą. Kluczem do sukcesu jest nie tylko jakość produktu i precyzyjne porcjowanie CBD u dzieci, ale przede wszystkim troska o zdrowie i dobro dziecka.

Źródła:

  1. World Health Organization. (2018). Cannabidiol (CBD) Critical Review Report. ​Clinical Trials at UCSD+2WHO+2Biblioteka SAMHSA+2
  2. European Medicines Agency. Epidyolex. ​tuberous-sclerosis.org+2European Medicines Agency (EMA)+2The Guardian+2
  3. Aran, A., et al. (2021). Children and adolescents with ASD treated with CBD-rich cannabis. ​Nature+1JCannabis Research+1
  4. NYU Langone Health. Cannabidiol for Children with Autism and ADHD Study. ​NYU Langone Health
  5. CHADD. CBD Oil for ADHD? What the Research Says. ​WebMD+3ChADD+3Parents+3
  6. Dudkowiak Kopeć Putyra. CBD Regulation in Poland and EU. ​JAMA Network+13Dudkowiak & Putyra+13WHO+13
  7. Essentia Pura. Is CBD Legal in Poland 2025? ​Law Firm in Poland+9Essentia Pura+9smartmonkeylab.pl+90

Oświadczenie o odpowiedzialności: 

Wszystkie informacje podane na niniejszej stronie Internetowej, jak również informacje, które są przekazywane za pośrednictwem tej strony, służą wyłącznie do celów edukacyjnych. Żadna z przedstawionych tu informacji nie służy jako zamiennik diagnozy lekarskiej. Takiej informacji nie należy uważać za poradę lekarską czy zalecane leczenie.

 

Przewlekłe zmęczenie a olejki CBD

Uaktualnione:

Przewlekłe zmęczenie a olejki CBD – spekuluje się, że istnieje wiele nieodkrytych przyczyn przewlekłego zmęczenia. Dlatego każdy pacjent wymaga indywidualnej analizy, a w większości przypadków obecność wielu symptomów komplikuje dokładną diagnozę. Przewlekłe zmęczenie jest zatem skomplikowaną chorobą, diagnozowaną na podstawie subiektywnych odczuć.

Kiedy przewlekłe zmęczenie staje się problemem

Osoby dotknięte przewlekłym zmęczeniem doświadczają nieustającego uczucia wyczerpania, nawet po odpowiedniej ilości snu. To otępienie znacząco wpływa na ich codzienne funkcjonowanie, manifestując się zarówno jako ból fizyczny, jak i psychiczny. O ile naturalne zmęczenie często można przypisać wykonywanej pracy, to patologiczne zmęczenie pojawia się nagle i bez wyraźnej przyczyny. Zazwyczaj wyodrębnia się trzy rodzaje przewlekłego zmęczenia:

  • Fizyczne: osłabienie kończyn, trudności z utrzymaniem otwartych oczu, nagła potrzeba snu, powolne wykonywanie czynności, uczucie ciężkości ciała.
  • Emocjonalne: nastroje depresyjne, chęć izolacji, brak motywacji do aktywności, apatia, utrata zainteresowania wcześniej przyjemnymi zajęciami.
  • Poznawcze: zmniejszona zdolność myślenia, trudności z koncentracją, zapominanie, problemy z oceną konsekwencji.

Badania wykazały różnice w postrzeganiu tych rodzajów zmęczenia między osobami zdrowymi a chorymi na raka. Osoby zdrowe częściej kojarzą zmęczenie z objawami fizycznymi. Podczas gdy osoby chore najczęściej doświadczają zmęczenia poznawczego. To ciekawe, gdyż można by oczekiwać, że osoby z problemami fizycznymi także doświadczają zmęczenia ciała.

Diagnozowanie przewlekłego zmęczenia

Istnieją kontrowersje co do dokładnego zdiagnozowania przewlekłego zmęczenia. Niektórzy lekarze traktują to jako schorzenie neurologiczne. Podczas gdy inni nie uznają go za oddzielną jednostkę chorobową, ze względu na podobieństwo do innych problemów zdrowotnych oraz subiektywność odczuć. Od 1988 roku naukowcy starają się opracować klasyfikację. Zgodnie z listą kontrolną, aby zdiagnozować przewlekłe zmęczenie, konieczne jest wykluczenie innych przyczyn fizycznych i psychicznych. W tym trwające co najmniej sześć miesięcy utrzymywanie się objawów.

Różnicowanie pomiędzy podobnymi schorzeniami

Z uwagi na swoje niespecyficzne objawy, przewlekłe zmęczenie przybiera różne postacie. Przykładowo, zespół zmęczenia często towarzyszy chorobom fizycznym, takim jak nowotwory. Jednym z często występujących podtypów jest zespół chronicznego zmęczenia, który różni się od zwykłego zespołu zmęczenia tym, że może on być także związany z dolegliwościami psychicznymi.

Dodatkowo, istnieją powikłania charakterystyczne dla trzech innych schorzeń:

Wiele osób oraz lekarzy uważa, że te choroby są ściśle powiązane z zespołem chronicznego zmęczenia.

Osoby z wielokrotną wrażliwością chemiczną często doświadczają podobnych, niemal identycznych objawów jak osoby cierpiące na przewlekłe zmęczenie. Termin „choroba środowiskowa” pochodzi od przekonania tych pacjentów, którzy przypisują swoje cierpienie zewnętrznym czynnikom. Ta koncepcja może prowadzić do nadmiernego przypisywania winy za dolegliwości. 

Podobieństwo do zespołu przewlekłego zmęczenia w przypadku fibromialgii jest szczególnie widoczne. Dominującym objawem jest silny ból mięśni, co nadaje temu zaburzeniu charakter reumatyczny. Osoby dotknięte tym schorzeniem często odczuwają sztywność i wyczerpanie zwłaszcza rano.

Zaburzenia snu prowadzą do przewlekłego zmęczenia, które utrzymuje się przez cały dzień. Obserwuje się także problemy z pamięcią, bóle i psychiczne wyczerpanie nawet przy minimalnym wysiłku. Mimo badań medycznych, często trudno jest dokładnie wyjaśnić przyczyny tych objawów.

Zespół jelita drażliwego powoduje kłujący, skurczowy ból brzucha, często z towarzyszącą biegunką i innymi objawami zespołu jelita drażliwego. Jest to schorzenie psychosomatyczne dotyczące przewodu pokarmowego, sugerujące, że nierozwiązane konflikty emocjonalne mogą prowadzić do dolegliwości fizycznych. W tym przypadku, zespół jelita drażliwego wykazuje wyraźne podobieństwo do zespołu przewlekłego zmęczenia.

Objawy przewlekłego zmęczenia:

  • Zmęczenie, brak energii.
  • Objawy przypominające przeziębienie, takie jak bóle głowy i gardła.
  • Ból mięśni lub stawów.
  • Trudności z koncentracją, problemy z zapamiętywaniem.
  • Niepokój.
  • Wewnętrzne napięcie, ataki paniki i lęki.
  • Rezygnacja, utrata zainteresowania.
  • Delikatna agresja w stosunku do innych.
  • Niespokojny sen.
  • Umiarkowana gorączka.
  • Opuchnięte, bolesne węzły chłonne.
  • Pieczenie błon śluzowych.
  • Zapalenie gardła.
  • Zwiększona podatność na infekcje.
  • Nieostra widoczność i szumy w uszach.

Nagłe pojawienie się tych objawów zwiększa prawdopodobieństwo wystąpienia chronicznego zmęczenia. Dodatkowo, czynniki wyzwalające chorobę, nasilenie reakcji na wpływy zewnętrzne oraz zależność intensywności objawów od własnej aktywności psychicznej i fizycznej są istotne.

Badacze byli w stanie rozróżnić zmęczenie spowodowane chorobą organiczną od zmęczenia psychicznego na podstawie objawów. Zmęczenie związane z chorobą organiczną wzrasta w ciągu dnia. Pacjenci czują się rano wypoczęci, lecz stopniowo tracą energię. Natomiast w przypadku depresji osoby te mają trudności z wstaniem z łóżka, odczuwając chroniczny brak energii. Depresja ma nieregularny przebieg, czasem nasilając się w określone dni. Ponadto, w przypadku przyczyny organicznej odpoczynek może pomóc poprawić stan, podczas gdy problemy psychiczne nie zanikają wraz z odpoczynkiem.

Przyczyny psychiczne

Mimo iż długotrwały stan wyczerpania zazwyczaj ma wyraźne przejawy fizyczne, często głównym źródłem jest niezaspokojony konflikt emocjonalny. Nadmierny stres oraz wysokie oczekiwania, czy to ze strony otoczenia, czy też nas samych, tworzą błędne koło. Jeśli wir myśli nie zostanie przerwany w nocy, osoby dotknięte tym problemem nie są w stanie właściwie wypocząć. Następnego dnia muszą znów stawić czoła pozornie nieosiągalnym wymaganiom. W rezultacie odczuwają wyczerpanie, poczucie niemożności sprostania nawet najmniejszym zadaniom.

Depresja

Depresja to kolejna częsta przyczyna chronicznego zmęczenia. Osoby zmagające się z tą chorobą tracą zainteresowanie aktywnościami i otaczającym je światem. Ciągły przygnębiający nastrój ciąży na ich codzienności. Przez długie okresy życie jawi się jako pozbawione sensu, a ucieczka z rutyny staje się niemożliwa. Często pojawiają się myśli samobójcze. Nie jest więc zaskakujące, że organizm reaguje na depresję odczuwającym zmęczeniem. Pacjenci często cierpią również z powodu niskiego poziomu serotoniny. Ten neuroprzekaźnik jest kluczowy dla odczuwania szczęścia i ma wpływ na regulację nastroju oraz jakość snu. 

Jednak zaskakująco, przeciwny biegun – stan euforii – także może prowadzić do odczuwania zmęczenia. Ludzkie ciało nie jest jednak przystosowane do ciągłego stanu euforii. Osoby doświadczające euforii często odczuwają niskie zapotrzebowanie na sen. Pomimo tego, że są napędzane pozytywnym nastrojem, ich ciało w końcu sygnalizuje potrzebę odpoczynku.

Nadmierna konsumpcja

Ponadto, poza samej obecnością zmęczenia, ciało wykorzystuje inne mechanizmy do złagodzenia napięcia psychicznego. Uzależnienia, takie jak nadmierna konsumpcja alkoholu czy zaburzenia żywieniowe, są częstym sposobem radzenia sobie z tym napięciem. Te zachowania prowadzą jednak ponownie do poczucia otępienia. Jednak takie reakcje często uniemożliwiają dostanie się do źródła problemu. I zamiast tego skupiają się na zmęczeniu jako symptomie. W przypadku zaburzeń żywieniowych, organizm cierpi na niedobór energii potrzebnej do utrzymania aktywności umysłowej i fizycznej przez cały dzień.

Przyczyny fizyczne

Brak odpowiednich składników odżywczych w przypadku zaburzeń żywieniowych ma bezpośredni wpływ na kondycję fizyczną. Nie jest to jednak jedyna przyczyna chorób fizycznych. Zasadniczo każda choroba narządowa może powodować przewlekłe zmęczenie. Dokonując podziału na przyczyny wewnętrzne i neurologiczne, wyróżniamy przyczyny fizyczne, które obejmują głównie poważne schorzenia, takie jak: nowotwory, zatrucia czy stanów zapalnych związanych z infekcjami bakteryjnymi.

Jesteś lekiem na całe zło?…

Niestety, wiele dolegliwości wymaga stosowania leków, a wiele z nich wywołuje męczące skutki uboczne. Przewlekłe zmęczenie często występuje w połączeniu z lekami uspokajającymi, przeciwdziałającymi depresji oraz neuroleptykami stosowanymi w leczeniu psychozy. Ci, którzy uważają, że mogą zwiększyć swoją wydajność za pomocą środków pobudzających, są w błędzie. Po początkowym zastrzyku energii istnieje ryzyko kolejnego fizycznego załamania. Nawet normalna dawka może mieć negatywne konsekwencje. Ponadto zmęczenie, jako skutek uboczny jest często wymieniane w ulotkach dołączonych do tych leków.

Coraz więcej używek

Inna sytuacja dotyczy zwiększonego spożycia alkoholu i uzależnienia od nikotyny. Przewlekłe zmęczenie wynika z nadmiernego stosowania tych substancji. Wieczorny kieliszek wina czerwonego jest traktowany jako sposób na relaks po ciężkim dniu. Jednak alkohol, gdy jego działanie uspokajające ustępuje, może znacząco zaburzać sen. Zwiększając choćby potrzebę częstszego oddawania moczu w nocy. Stałe nadużywanie alkoholu może prowadzić do poważnych stanów takich jak marskość wątroby, co często manifestuje się objawami zmęczenia.

Coraz więcej osób sięga po te legalne używki, co jest wynikiem tempa życia. Ci, którzy ciągle się przemęczają i nie pozwalają swojemu ciału na regenerację, często nie tylko odczuwają skutki psychiczne, ale także fizyczne osłabienie. Niezdrowy styl życia, niezależnie od tego, czy to związane z substancjami odurzającymi czy monotonną dietą, ma negatywny wpływ na nasze ciała. Już w dzieciństwie, zbyt duża ekspozycja na media ma wpływ na niewystarczający ruch, prowadzący do bezwładności. Ponadto sprzyja to otyłości, a sztuczne światło elektronicznych urządzeń zakłóca sen.

Wrażliwi nawet na pogodę

Innym czynnikiem, który dotyka przede wszystkim osoby starsze, jest wrażliwość na zmiany pogody. Każdy reaguje na to inaczej – dla wielu, szare, deszczowe dni prowadzą do ospałości. Czasami jest to również powiązane z depresją. Z kolei wielu doświadcza również wiosennego zmęczenia. Nie jest to jednak wyłącznie kwestia wyobraźni, ale wynika z reakcji anatomicznych. Mianowicie organizm podczas miesięcy zimowych nieco obniża swoją temperaturę, ale kiedy nadchodzi ciepła pogoda, potrzebuje energii na kompensację strat, co powoduje zmęczenie.

Brak zrozumienia pogłębia problem

Przewlekłe zmęczenie często spotyka się z odrzuceniem w społeczeństwie, zarówno wśród profesjonalistów, jak i w otoczeniu osób dotkniętych tą dolegliwością. Słowa takie jak „Nie udawaj” czy „To tylko wyobraźnia” mogą głęboko ranić i skłaniać chorych do izolacji społecznej. Ta izolacja prowadzi do poczucia samotności i niezadowolenia, a nawet bywa przyczyną rozpadu relacji.

W pewnym momencie pojawia się wątpliwość. „Czy to, co czuję, to rzeczywiste przewlekłe zmęczenie, czy może tylko wydaje mi się, że jestem wyjątkowo wyczerpany?” Tutaj pojawia się znowu kwestia przyczyny a skutku. Osoby zmagające się z tą chorobą pragną często diagnozy potwierdzającej ich stan. Ich uczucie niezrozumienia i potrzeba udowodnienia cierpienia mogą czasem prowadzić do rozwoju problemów psychosomatycznych. Często czuwają się opuszczone i bezsilne. Nawet gdy lekarz diagnozuje przewlekłe zmęczenie, pojawia się kolejna przeszkoda. Brak jednolitej definicji choroby i brak powszechnie akceptowanych standardów leczenia.

Jedno jest pewne: przewlekłe zmęczenie to bardzo złożony i trudny do uchwycenia obraz kliniczny. To, czego doznają osoby z tą chorobą, nie jest łatwe do zmierzenia ani zrozumienia. Pomimo beznadziejności tego uczucia, ważne jest, aby nie tracić motywacji.

Dlaczego olejki CBD mogą być rozwiązaniem?

Według artykułu z 2016 roku w czasopiśmie Neuro-psychopharmacology, „rosnąca liczba prac wskazuje, że układ endokannabinoidowy (ECS) jest integralnym regulatorem reakcji na stres”. Wykazano, że przewlekły stres zmniejsza aktywność i aktywność endokannabinoidów. Tj. dobrze zrównoważone działanie ECS. CBD i THC, wraz z niektórymi innymi korzystnymi substancjami chemicznymi roślin konopi zwanymi terpenami, mogą pomóc w zwiększeniu funkcji endokannabinoidów. I pobudzić uwalnianie kojących naturalnych substancji chemicznych serotoniny i dopaminy poprzez receptor 5-HT1A.

Przewlekłe zmęczenie a olejki CBD – badania

Badanie przekrojowe – czyli analiza danych na próbie populacji – wykazało, że ludzie, którzy stosują konopie,  mogą być mniej przygnębieni niż ci, którzy nigdy ich nie stosowali. Wyniki siedmiu innych badań przekrojowych, opublikowane w 2017 roku w czasopiśmie Clinical Psychology Review, dały wyraźne dowody na to, że konopie poprawiają nastrój w depresji. 

Są też optymistyczne wieści dla tych, którzy cierpią na depresję wywołaną przewlekłym bólem. Badanie z 2017 roku, opublikowane w czasopiśmie La Clinica Terapeutica. Objęło ono 338 pacjentów, którzy zgłosili zmniejszenie intensywności bólu i niepełnosprawności. W tym także zmniejszenie związanego z tym lęku i depresji. Wyniki te skłoniły naukowców do zasugerowania, że konopie mogą znacząco wzbogacić protokół leczenia przewlekłego bólu.

Przewlekłe zmęczenie a olejki CBD – ECS

W ostatnich latach pojawiły się dowody kliniczne, łączące rozwój depresji z niskim funkcjonowaniem ECS (układu endokannabinoidowego) i sugerujące, że zajęcie się tym deficytem może otworzyć drzwi do rewolucyjnych nowych metod terapii. W badaniach klinicznych opublikowanych w 2018 roku w czasopiśmie Frontiers in Molecular Neuroscience, naukowcy odkryli brak zdrowych endokannabinoidów 2-AG krążących w ciałach kobiet. Zdiagnozowano u nich dużą depresję – i u których depresja trwała przez długi czas. Wykazano, że mózgi innych pacjentów miały niedostatecznie aktywne receptory CB1R. Pomagają one w utrzymaniu uspokajającej chemicznej serotoniny krążącej w organizmie. Bez wystarczającego poziomu serotoniny pojawia się lęk i depresja. Jeszcze inne badania wykazały, że wariant genetyczny genu receptora CNR1, zwiększa podatność danej osoby na depresję i inne zaburzenia nastroju.

Przewlekłe zmęczenie a olejki CBD – regulowanie nastroju

Biorąc pod uwagę historyczne i współczesne wykorzystanie konopi zarówno do regulowania nastroju, jak i pobudzania kreatywności, można śmiało powiedzieć, że istnieje wiele niepotwierdzonych dowodów na poparcie tezy. Konopie mogą być przydatne dla niektórych osób. Ale co z dowodami naukowymi? Dr Zach Walsh jest psychologiem klinicznym, badaczem i instruktorem na University of British Columbia (UBC) w Kelowna, B.C. Przez prawie dekadę badał wpływ konopi na ludzką psychikę. Walsh twierdzi, że nie ma wątpliwości co do tego, że konopie mają potencjał do poprawy nastroju i złagodzenia objawów trwających zaburzeń nastroju.

W przeprowadzonym w 2017 roku systematycznym przeglądzie  konopi zdrowia psychicznego, Walsh wraz z zespołem badaczy przyjrzał się sześćdziesięciu artykułom opublikowanym w latach 1977-2015. Kluczowe wnioski z tego badania pokazują wspólny temat: w jednym z badań przekrojowych 69% użytkowników konopi stwierdziło, że nastrój był głównym powodem ich używania. Inne badanie wykazało, że pacjenci używający konopi odczuwali ulgę w stanach lękowych, depresji, gniewu i paniki. Kilka badań przekrojowych wykazało, że stosowanie konopi w celach terapeutycznych może poprawić nastrój i samopoczucie osób cierpiących na schorzenia. 

Oznacza to, że chociaż konopie mogą być stosowane z zamiarem łagodzenia określonych schorzeń, takich jak przewlekły ból lub w połączeniu z innymi metodami terapii nowotworów, pacjenci uważają je również za przydatne do poprawy nastroju.

„Jedną z rzeczy, która jest dla mnie tak fascynująca w konopiach jest to, że tak trudno jest opisać ich działanie” – mówi Walsh.

Innym obszarem specjalizacji Walsha jest PTSD. Podczas gdy niektórzy specjaliści od zdrowia psychicznego uważają je za zaburzenie lękowe, wiele objawów PTSD jest ściśle związanych z nastrojem. Jedną z rzeczy, które można usłyszeć od pacjentów z PTSD jest to, że konopie sprawiają, że są bardziej tolerancyjni i łatwiej jest im funkcjonować w środowisku. Pogląd ten znajduje odzwierciedlenie w kilku badaniach uwzględnionych w przeglądzie Walsha, w tym w badaniu przekrojowym przeprowadzonym w Nowym Meksyku, w którym pacjenci stosujący konopie w celach terapeutycznych zgłaszali zmniejszenie o 75% objawów unikania, nadmiernego niepokoju i ponownego przeżywania. 

 

Jeżeli nie wiesz, jaki preparat zastosować w swoim konkretnym przypadku zachęcamy do bezpłatnych konsultacji z naszymi Naturopatami.

Oświadczenie o odpowiedzialności: 

Wszystkie informacje podane na niniejszej stronie Internetowej, jak również informacje, które są przekazywane za pośrednictwem tej strony, służą wyłącznie do celów edukacyjnych. Żadna z przedstawionych tu informacji nie służy jako zamiennik diagnozy lekarskiej i takiej informacji. Nie należy uważać za poradę lekarską czy zalecane leczenie. 

Źrodła:
Cannabis for Health, Barbara Brownell Grogan, Mary Clifton
Chronic Fatigue, Luke Eisenberg

Kannabinoidy a zespół Tourette’a

Kannabinoidy a zespół Tourette’a otwierają drzwi do nowych perspektyw w poszukiwaniu terapii, w łagodzeniu objawów tego schorzenia. Działanie kannabidiolu na układ nerwowy, jego właściwości przeciwzapalne oraz zdolność do regulacji różnych funkcji mózgu stwarzają obietnicę potencjalnego wsparcia terapeutycznego. 

Czym jest zespół Tourette’a?

Zespół Tourette’a to kompleksowe zaburzenie neuropsychiatryczne, które obejmuje szeroki zakres objawów, w tym trwałe (uporczywe) tikowe ruchy lub dźwiękowe (tiki przewlekłe). W tym również przejściowe (tymczasowe) zaburzenia tikowe. Chociaż genetyka odgrywa kluczową rolę w występowaniu zespołu Tourette’a, warianty genetyczne znane jako czynniki ryzyka stanowią mniej niż 2% wszystkich przypadków (3-6).

Definicje tego schorzenia są niejednoznaczne; opis zespołu Tourette’a obejmuje złożony zespół tików, które ewoluują w czasie. Zazwyczaj zaczynają się od pojedynczych tików, stopniowo narastając pod względem liczby i złożoności. Zdarzają się nagłe wzrosty lub „atakujące” kombinacje zarówno wcześniejszych, jak i nowych wzorców tików.

Czym są tiki?

Tiki to nagle pojawiające się ruchy, drgawki lub dźwięki, które powtarzają się niekontrolowanie. Osoby, które tiki dotykają nie są w stanie zatrzymać swojego ciała przed ich wykonaniem. Przykładowo, ktoś może bez przerwy mrugać oczami lub mimowolnie wydawać chrząkające dźwięki. Charakter tików przypomina nieco czkawkę – nawet jeśli nie chcesz jej, twoje ciało wykonuje te działania samoistnie. Chociaż czasami ludzie potrafią tymczasowo powstrzymać się od wykonania określonego tiku, stałe ich kontrolowanie jest trudne. I są zmuszeni mu ustąpić. W zależności od rodzaju tików i ich trwania, można postawić diagnozę zespołu Tourette’a lub innego rodzaju zaburzenia tikowego.

Tiki są zjawiskami sensomotorycznymi, a nie tylko motorycznymi, co jest kluczowym aspektem opisanym przez Josepha Blissa (1980) na podstawie jego własnych doświadczeń. Wiele osób dorosłych i młodych zgłasza te zjawiska, choć nie wszystkie małe dzieci ich doświadczają. Stopień uciążliwości tych doznań można ocenić i monitorować za pomocą skali Premonitory Urge for Tics Scale, znanej jako PUTS (Woods 2005). 

Mimo że tiki najczęściej manifestują się w okolicach głowy, szyi i ramion, mogą również występować w innych miejscach. Jeśli pojawiają się w nietypowych obszarach bez towarzyszących im innych tików, istnieje podejrzenie innych rodzajów zaburzeń ruchowych. Nietypowe tiki, pozbawione rodzinnej historii i połączone z wystąpieniem zaburzeń neurologicznych lub urazów mózgu, sugerują możliwy związek przyczynowo-skutkowy. Stąd mogą być określane jako „tourettyzm”.

Rodzaje tików

Istnieją dwa główne rodzaje tików: ruchowe i wokalne.

  • Tiki ruchowe to te, które dotyczą ruchów ciała. Przykłady tików ruchowych to mruganie, poruszanie ramionami czy gwałtowne ruchy ręką.
  • Tiki wokalne to dźwięki emitowane przez osobę. Przykłady tików wokalnych to nucenie, kaszel czy powtarzanie słów lub fraz.

Tiki mogą być również podzielone ze względu na swoją złożoność:

  • Tiki proste to te, które składają się z pojedynczych ruchów lub dźwięków. Przykłady prostych tików to mruganie oczami czy wąchanie.
  • Tiki złożone obejmują zazwyczaj sekwencje ruchów lub dźwięków zaangażowanych w pewnym wzorze. Na przykład kiwanie głową podczas szarpania ramionem, a następnie podskakiwanie, tworząc złożony tik.

Objawy zespołu Tourette’a

Główne symptomy zespołu Tourette’a koncentrują się wokół tików, które mogą mieć różny stopień złożoności i trwania. Tik może przybierać postać prostych, krótkotrwałych objawów trwających przez kilka tygodni lub miesięcy. Może również złożonych tików, które są długotrwałe. Zazwyczaj objawy zespołu Tourette’a pojawiają się między 5, a 10 rokiem życia. Często pierwsze symptomy to tiki ruchowe występujące głównie w okolicy głowy i szyi. Dodatkowo charakter i częstotliwość tików mogą ewoluować w czasie. Chociaż objawy mogą pojawić się, zanikać i ponownie powrócić, są one uznawane za przewlekłe.

U większości osób tikowa aktywność maleje w okresie dojrzewania i wczesnej dorosłości, a czasami nawet całkowicie ustępuje. Niemniej jednak wiele osób z zespołem Tourette’a doświadcza tików również w wieku dorosłym, a czasami mogą one się nasilać.

Choć w mediach często podkreśla się obrazy osób z zespołem Tourette’a jako mimowolnie wykrzykujących przekleństwa (znane jako koprolalia). Lub powtarzających słowa innych (znane jako echolalia), takie objawy są rzadkie i nie są wymagane do postawienia diagnozy zespołu Tourette’a.

Diagnozowanie zespołu Tourette’a

Diagnozowanie zespołu Tourette’a nie opiera się na jednym teście, takim jak badanie krwi. Specjaliści analizują objawy obecne u danej osoby, aby ustalić diagnozę zespołu Tourette’a oraz innych zaburzeń tikowych. Różnice między nimi wynikają z rodzaju tików (ruchowych, głosowych lub ich kombinacji) oraz czasu trwania objawów. Diagnoza zespołu Tourette’a może zostać postawiona, jeśli dana osoba wykazuje zarówno tiki ruchowe, jak i werbalne, a ich objawy utrzymują się przez co najmniej rok.

Aby zdiagnozować zespół Tourette’a, u danej osoby:

  • występować dwa lub więcej tików ruchowych (jak mruganie lub wzruszanie ramionami).  W tym co najmniej jeden tik werbalny (jak nucenie, kaszel lub powtarzanie słów lub fraz), chociaż nie zawsze muszą występować jednocześnie.
  • doświadczać tików przez co najmniej rok. Tikowa aktywność może manifestować się wielokrotnie dziennie (zwykle w okresach napadów), prawie codziennie lub z przerwami.
  • wykazywać obecność tików, które rozpoczęły się przed ukończeniem 18 roku życia.

Leczenie zespołu Tourette’a

Pomimo braku konkretnej kuracji na zespół Tourette’a, istnieją różne terapie pomagające w kontrolowaniu tików. Dla wielu osób z TS. tiki nie stanowią przeszkody w ich życiu codziennym, dlatego nie wymaga ono interwencji terapeutycznej. Jednak w przypadku tików powodujących dyskomfort, ból lub obrażenia, zakłócających naukę, pracę lub relacje społeczne, oraz generujących stres, dostępne są leki i terapie behawioralne.

Edukacja społeczności, takiej jak rówieśnicy, nauczyciele czy współpracownicy, na temat zespołu Tourette’a, może przyczynić się do lepszego zrozumienia objawów. Ograniczenia wyśmiewania oraz zmniejszenia poziomu stresu u osób z TS. Ważne jest, by inni zrozumieli, że osoby z TS nie mają kontroli nad tikami i nie działają celowo w sposób destrukcyjny. Zwiększone zrozumienie otoczenia może przynieść większe wsparcie dla osób z TS, co z kolei może pomóc w łagodzeniu niektórych objawów tików.

Osoby z zespołem Tourette’a często borykają się również z innymi schorzeniami, szczególnie z zespołem nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi (ADHD), lękami czy zaburzeniami obsesyjno-kompulsywnymi (OCD). W przypadku współwystępujących schorzeń konieczne może być inne podejście terapeutyczne, które może również przynieść ulgę w kontroli tików. Ważne jest współdziałanie osób cierpiących na tikowe objawy, ich rodzin, oraz specjalistów zdrowia. W tym nauczycieli, opiekunów, terapeutów czy członków rodziny, w celu opracowania spersonalizowanego planu terapeutycznego. Wykorzystanie różnorodnych zasobów może być kluczem do osiągnięcia sukcesu terapeutycznego.

Kannabinoidy a zespół Tourette’a

Kannabinoidy od wieków wykorzystywane są w celach terapeutycznych. Istnieją doniesienia sugerujące, że konopie mogą mieć potencjał nie tylko w łagodzeniu tików u osób z zespołem Tourette’a (TS)., Mogą także pomóc w terapii problemów behawioralnych z nimi związanych. Badania wskazują, że kannabinoidy mogą poprawiać koncentrację, zmniejszać impulsywność i łagodzić autoagresję, problemy typowo związane z TS. Receptory CB1, obecne w obszarach mózgu powiązanych z TS oraz ich interakcje z układem dopaminergicznym, sugerują, że korzystne efekty wynikają bezpośrednio z oddziaływania na ten centralny układ receptorów.

Kannabinoidy a zespół Tourette’a – badania

W artykule opublikowanym w 2017 roku w International Journal of Molecular Sciences, dwa przypadki z udziałem niemieckiej młodzieży, która cierpiała na zespół Tourette’a od dzieciństwa, wykazały radykalną poprawę po podaniu konopi. Jeden z młodych ludzi cierpiał na jąkanie, tiki i wymawianie dźwięku „hmmm” od trzeciego roku życia. Zanim skończył osiem lat, doszły dodatkowe tiki. Tupanie, mruganie, kopanie i wydawanie odgłosów zwierząt. Sprawiły one, że nauka i socjalizacja były prawie niemożliwe. Przez cały okres dojrzewania terapia mowy i leki przeciwpsychotyczne przyniosły niewielką poprawę.

Natomiast w wieku 19 lat pacjent nie był w stanie prowadzić normalnej rozmowy. Czasami wypowiedzenie jednego słowa zajmowało mu nawet minutę. Ubezpieczyciel odmówił pokrycia kosztów syntetycznego THC, więc pacjent zaczął przyjmować medyczną marihuanę za pomocą vape.

Osiem miesięcy po rozpoczęciu kuracji nastąpiła znaczna poprawa. Pacjent doświadczył 70-procentowej redukcji tików motorycznych i był w stanie płynnie rozmawiać w większości przypadków. Mimo że działanie THC było krótkotrwałe, trwające zaledwie około 90 minut, ciągłe poczucie spokoju zastąpiło niepokój i chroniczny stres pacjenta.

Kolejne obiecujące badanie

W szczególnie dobrym badaniu opublikowanym w 2003 roku w Journal of Clinical Psychology. 24 pacjentów z zespołem Tourette’a wypełniło kwestionariusze i było obserwowanych za pomocą wideo przez okres sześciu tygodni. W tym czasie przyjmowali kannabinoidy z przewagą THC. Naukowcy, którzy wzięli udział w badaniu w ciemno, przejrzeli filmy. Już po 10 dniach zaobserwowano znaczną poprawę – i poprawa ta utrzymywała się. Filmy wideo dostarczyły również innych cennych danych. Tylko 1 z 24 pacjentów opuścił badanie, co stanowi niezwykle niski wskaźnik rezygnacji.

Kolejny ważny wniosek do rozważenia pochodzi z badania opublikowanego w czasopiśmie Pharmacopsychiatry w 2001 roku. 12 pacjentom z zespołem Tourette’a podano pojedynczą wysoką dawkę kannabinoidów z przewagą THC. Chociaż niektóre objawy zostały opanowane, inne nie. Naukowcy drapali się po głowach. Od tego czasu doszliśmy do wniosku, że jedna dawka jakiegokolwiek leku nie może determinować wyników. Poważny stan wymaga kilkukrotnego dawkowania w okresie od czterech do sześciu tygodni, aby znaleźć najbardziej skuteczny schemat dawkowania. Ważne jest, aby dać sobie dużo czasu na miareczkowanie, aby odpowiednio ocenić, czy produkt działa.

Kannabinoidy a zespół Tourette’a – badania wspierające

Chociaż naukowcy nie znają przyczyny zespołu Tourette’a, badania wskazują, że jest ona złożona. Odpowiedzialne mogą być nieprawidłowości w zwojach podstawy mózgu, płatach czołowych i korze mózgowej, a także w obwodach nerwowych, które je łączą. Ponadto neuroprzekaźniki, w tym dopamina i serotonina, nie wydają się pomagać komórkom nerwowym w komunikacji. Ponieważ badania wykazały, że receptory układu endokannabinoidowego (ECS) są również gęsto rozmieszczone w tych częściach mózgu, wielu ekspertów uważa, że wzmocnienie ECS poprzez spożywanie kannabinoidów może pomóc złagodzić objawy. Trwające, ukierunkowane badania wydają się potwierdzać to przekonanie. Ponieważ TS może wywoływać i być wywoływany przez bezsenność, stres, lęk i depresję, konopie mogą być również stosowane w terapii tych objawów.

 

Jeżeli nie wiesz, jaki preparat zastosować w swoim konkretnym przypadku zachęcamy do bezpłatnych konsultacji z naszymi Naturopatami.

Oświadczenie o odpowiedzialności: 

Wszystkie informacje podane na niniejszej stronie Internetowej, jak również informacje, które są przekazywane za pośrednictwem tej strony, służą wyłącznie do celów edukacyjnych. Żadna z przedstawionych tu informacji nie służy jako zamiennik diagnozy lekarskiej i takiej informacji. Nie należy uważać za poradę lekarską czy zalecane leczenie. 

Źródła:
https://www.cdc.gov/ncbddd/tourette/facts.html
https://evidence.nejm.org/doi/abs/10.1056/EVIDoa2300012
https://medlineplus.gov/tourettesyndrome.html

CBD a choroba afektywna dwubiegunowa

CBD a choroba afektywna dwubiegunowa – mimo istniejących dowodów na potencjalne korzyści CBD, istnieją ograniczenia, które należy wziąć pod uwagę. Badania nad tym zagadnieniem są wciąż na wczesnym etapie. Większość z nich przeprowadzono na zwierzętach lub na małych grupach ludzi. Dlatego potrzeba dalszych badań klinicznych, aby dokładnie zrozumieć mechanizmy działania CBD w ChAD. Ponadto każdy pacjent jest inny, a choroba ta może przebiegać w różny sposób u różnych osób. Coś, co działa u jednej osoby, niekoniecznie musi działać u innej. Z tego powodu, zawsze warto skonsultować się ze specjalistą przed rozpoczęciem stosowania CBD lub jakiegokolwiek innego rodzaju leczenia alternatywnego.

Czym jest afektywna choroba dwubiegunowa? 

Nazywana również depresją maniakalną, jest zaburzeniem psychicznym. Wywołuje u osób nią dotkniętych duże zmiany nastroju, które wpływają zazwyczaj na ich codzienne funkcjonowanie. Objawy ChAD często koncentrują się na zmianach nastroju i zachowań. Dzieli się ona na kategorie, z których każda ma inny zespół objawów:

  • Zaburzenie dwubiegunowe 1: Wahania nastroju są związane z zaburzeniem dwubiegunowym 1 i mogą wpłynąć na utratę relacji społecznych. Ataki szału mogą być ekstremalne i niebezpieczne.
  • Choroba afektywna dwubiegunowa typu 2: W porównaniu do choroby afektywnej dwubiegunowej typu 1, jest mniej poważna. Chory cierpi z powodu frustracji, drażliwości, ale zasadniczo jest w stanie  wykonywać swoje codzienne czynności bez większych kłopotów. Nazywa się to hipomanią, która jest łagodniejszą formą manii. W tym zaburzeniu czas trwania depresji jest dłuższy niż czas trwania hipomanii
  • Zaburzenie cyklotymiczne: Zaburzenie cyklotymiczne jest lżejszą formą choroby afektywnej dwubiegunowej. W przypadku cyklotymii depresja i hipomania mogą być uciążliwe, ale wahania nastroju są możliwe do opanowania, podobnie jak w przypadku innych rodzajów zaburzeń dwubiegunowych.

Objawy choroby afektywnej dwubiegunowej:

Pojawiające się objawy są zwykle podzielone na depresję i manię. Natomiast poszczególne objawy choroby afektywnej dwubiegunowej różnią się w zależności od osoby. Stąd u niektórych osób depresja może powodować wiele powodów do niepokoju, natomiast u innych głównym problemem są sytuacje maniakalne. Ponadto objawy hipomanii i depresji mogą występować razem, co z kolei określa się jako epizod mieszany.

Oznaki fazy maniakalnej:

  1. Słaba ocena sytuacji. 
  2. Szybka mowa. 
  3. Zachowanie staje się agresywne.
  4. Częste sprzeczki. 
  5. Zmniejszona ilość snu. 
  6. Używanie narkotyków lub alkoholu. 
  7. Regularna nieobecność w pracy. 
  8. Frustracja.
  9. Zmniejszona wydajność w pracy.

Objawy fazy depresji:

  1. Problemy ze snem. 
  2. Zmęczenie.
  3. Rozpacz. 
  4. Trudności w koncentracji. 
  5. Słaby apetyt.
  6. Poczucie odcięcia od świata.
  7. Problemy lękowe

Przyczyny choroby afektywnej dwubiegunowej 

Dokładna przyczyna choroby afektywnej dwubiegunowej jest wciąż nieznana. Niemniej uważa się jednak, że pewne czynniki są związane z tą chorobą. Po pierwsze pacjenci z chorobą dwubiegunową mają tendencję do rozwoju fizycznych zmian w mózgu. Jednak nie wiadome jest, jak te zmiany zachodzą i dlaczego się pojawiają. Po drugie znaczącą rolę w wywoływaniu choroby dwubiegunowej i innych zaburzeń nastroju, odgrywa nierównowaga w chemikaliach mózgu. Oprócz tego brak równowagi hormonalnej jest również przypisywany chorobie afektywnej dwubiegunowej. Schorzenie to występuje częściej u osób, które odziedziczyły ją po rodzeństwie lub rodzicach.

Czynniki ryzyka:

Czynniki, które mogą zwiększyć rozwój choroby afektywnej dwubiegunowej to:

  • Ktoś w rodzinie będący nosicielem genu choroby afektywnej dwubiegunowej.
  • Wysoki poziom stresu.
  • Nieodpowiednie przyjmowanie leków.
  • Wczesny wiek, zwłaszcza 20 lat i wyżej

Kiedy należy udać się do specjalisty?

Kiedy zaczynasz doświadczać objawów depresji, stresu lub hipomanii, natychmiast udaj się do terapeuty. Choroba afektywna dwubiegunowa nie leczy się sama. Uzyskanie pomocy od specjalisty w znacznym stopniu przyczyni się do opanowania objawów. Leczenie zazwyczaj obejmuje połączenie terapii i leczenia farmakologicznego. Przepisywane są leki przeciwdepresyjne, stabilizujące nastrój i przeciwlękowe. Leczenie młodzieńczej choroby afektywnej dwubiegunowej zwykle trwa latami i może być również kontynuowane w wieku dorosłym. Jednak czas trwania leczenia nie jest tutaj najważniejszy. Pacjenci powinni raczej skupić się na stosowaniu leczenia jako fundamentu do prowadzenia normalnego życia, z jak najmniejszą ilością problemów wynikających z choroby. Dotyczy to zarówno nastolatków, jak i dorosłych.

Aktywne leczenie zaburzeń afektywnych dwubiegunowych może pomóc w radzeniu sobie z objawami choroby, nawet jeśli nie ma na nią lekarstwa. Leczenie tego zaburzenia często obejmuje leki, terapię i utrzymanie właściwego stylu życia w celu radzenia sobie z tym złożonym schorzeniem. Oprócz leków, w leczeniu choroby afektywnej dwubiegunowej często zaleca się psychoterapię. Terapia niekoniecznie bezpośrednio leczy chorobę afektywną dwubiegunową, ale pomaga danej osobie radzić sobie z objawami i może pomóc jej nauczyć się radzić sobie ze stresem, aby zmniejszyć objawy choroby afektywnej dwubiegunowej.

Opinia publiczna ma wiele błędnych przekonań na temat choroby afektywnej dwubiegunowej. W związku z tym pacjent powinien zdobyć wiedzę na temat choroby, jej objawów i skutecznych metod leczenia. Osoby cierpiące na ChAD mogą również być zmuszone do edukowania swoich rodzin i przyjaciół na temat prawdziwej natury tego schorzenia. Ważną częścią leczenia jest wsparcie emocjonalne ze strony przyjaciół i rodziny. Nie wszyscy pacjenci mają wspierających przyjaciół i rodziny. Jeśli pacjentowi brakuje wsparcia emocjonalnego, może go szukać w dostępnych ośrodkach, takich jak grupy wsparcia dla osób cierpiących na chorobę afektywną dwubiegunową i depresję.

Powikłania choroby afektywnej dwubiegunowej

Choroba afektywna dwubiegunowa jest bardzo powszechnym schorzeniem. Wiele osób obawia się podjęcia leczenia, ponieważ uważa, że choroba ta jest mniej powszechna niż w rzeczywistości. Z kolei jedni ludzie nie rozpoznają objawów tej choroby u osób z ich otoczenia, ponieważ nie potrafią oszacować częstości jej występowania w populacji ogólnej. Rozpoznanie objawów ChAD u ludzi jest czasami trudne ze względu na samą naturę tego zaburzenia. Choroba ta charakteryzuje się fazą maniakalną i fazą depresyjną. U niektórych osób z tym schorzeniem można zdiagnozować depresję. Inne osoby z chorobą afektywną dwubiegunową mogą po prostu pozostać niezauważone w kontekście ich choroby psychicznej. Jednak nauka rozpoznawania objawów może pomóc chorym uzyskać pomoc, której potrzebują.

Objawy manii

Ludzie, którzy doświadczają manii związanej z chorobą afektywną dwubiegunową, mogą być w istocie żywiołowi, a w niektórych przypadkach mogą wydawać wręcz ekstremalnie energiczni i produktywni. Niektórzy ludzie gloryfikują takie zachowanie, co jest jednym z powodów, dla których faza ta czasami nie jest postrzegana jako coś, czym w efekcie jest. Jednak osoby w fazie maniakalnej choroby afektywnej dwubiegunowej mogą być nerwowe i niespokojne, czując się zbyt rozdrażnione, by np. usiąść i dokończyć pracę. Inne osoby w tej sytuacji mogą stać się zbyt pewne swoich umiejętności i talentów, co może powodować różnego rodzaju problemy w ich życiu.

Co więcej niektóre osoby w ciężkiej fazie maniakalnej mogą zacząć podejmować wiele impulsywnych decyzji, sięgając po narkotyki, wydając dużo pieniędzy lub kompulsywnie uprawiając hazard. Osoby te mają tak dużo nadmiaru energii, że wydają się wręcz żyć w ciągłym biegu. Ich rozsądek jest tak dalece zaburzony, że podejmują decyzje, które w mgnieniu oka mogą zniszczyć ich życie. Nawet niektóre drobiazgi, takie jak fakt, że osoby maniakalne mają tendencję do mówienia bardzo szybko lub mają trudności z siedzeniem w miejscu, mogą być dla nich stresujące.

Objawy depresji

Faza depresyjna choroby afektywnej dwubiegunowej jest bardziej rozpoznawalna. Osoby znajdujące się w tej fazie szybko tracą energię. Mogą spędzać większość swojego życia i czasu śpiąc. Koncentracja, zapamiętywanie rzeczy i podejmowanie decyzji może być dla nich trudniejsze. Niektórzy ludzie niedojadają, a inni przejadają się w takich okolicznościach. Osoby w tej sytuacji mają tendencję do separowania się od wszystkiego, w tym rodzin, przyjaciół i zajęć, które kiedyś kochały. Niektóre osoby cierpiące na depresję mogą mieć myśli samobójcze.

Uderzający kontrast między fazą maniakalną zaburzenia dwubiegunowego a fazą depresyjną może naprawdę zniechęcić ludzi, a to przyczynia się do tego, że cały stan jest o wiele bardziej skomplikowany. Niektóre epizody trwają kilka godzin. Natomiast niektóre z nich trwają miesiącami. Chorzy regularnie wpadają w chaos. Na szczęście istnieją odpowiednie środki lecznicze, które mogą im pomóc i możliwe jest podjęcie leczenia. Przy czym choroba afektywna dwubiegunowa musi być postrzegana jako właśnie taka.

Jak to jest żyć z chorobą afektywną dwubiegunową?

Życie z tym schorzeniem w istocie może być skomplikowane. Chorzy muszą nie tylko kontrolować swoje nastroje, ale także wykonywać inne codzienne czynności. Takie jak dbanie o higienę osobistą, utrzymanie pracy lub chodzenie do szkoły. Wiele osób ma trudności z wykonywaniem rutynowych czynności i czasami mogą potrzebować dodatkowej pomocy.  Osoby cierpiące na ChAD mogą niekiedy nie zachować ostrożności i narazić się na utratę bliskich. Zachowanie zimnej krwi w trudnych sytuacjach może być trudne i stresujące. Jednego ranka mogą budzić się przygnębieni innego zaś tak szczęśliwi, że robią wszystko bez zastanowienia. Czasami jednostki mogą stać się obsesyjne i gniewne.

Zmaganie się z szybkim cyklem wahań nastroju może utrudniać codzienne życie. Również brak ustalonego harmonogramu na co dzień może sprawić, że choroba będzie trudniejsza do opanowania. Co więcej, nic nie robienie ze swoim życiem, gdy cierpi się na tę chorobę może sprawić, że umysł sam zacznie błądzić. Chory codziennie musi radzić sobie z niechcianymi myślami. Czasami te myśli i uczucia stają się przytłaczające, a osoba zachowuje się w sposób odbiegający od normy.

CBD a choroba afektywna dwubiegunowa

 

Leczenie ChAD

Istnieje nadzieja dla osób, które na co dzień zmagają się z chorobą afektywną dwubiegunową. Dzięki odpowiednim lekom można funkcjonować tak jak inni ludzie. Można znaleźć pracę, chodzić do szkoły, a nawet być w zdrowym związku. Kluczem do życia z tą chorobą jest powolne działanie. Nie należy też brać na siebie zbyt wielu obowiązków, takich jak praca w nadgodzinach czyi uczęszczanie na zbyt wiele zajęć jednocześnie. Obecność przyjaciół i grupy wsparcia może pomóc w radzeniu sobie z objawami choroby. Pomocne jest również życie z ustalonym harmonogramem dnia, higiena snu, a przy dodatkowym wsparciu można łatwo nauczyć się, jak sobie z nią radzić, aby cieszyć się życiem. 

Farmakoterapia jest prawdopodobnie najważniejszym elementem leczenia. Psychiatra często przepisuje leki stabilizujące nastrój, jednak pacjenci z tym schorzeniem są notorycznie niekonsekwentni w ich przyjmowaniu. Oprócz leków, często zaleca się psychoterapię. Terapia niekoniecznie bezpośrednio leczy chorobę, ale pomaga pacjentowi radzić sobie z objawami i może pomóc mu nauczyć się radzić sobie ze stresem w celu zmniejszenia objawów choroby. Część leczenia terapeutycznego może obejmować terapię rodzinną, terapię małżeńską lub sesje rodzinne. By pomóc wzmocnić relacje i edukować wszystkich na temat skutków choroby afektywnej dwubiegunowej.

Trwające badania wydają się przynosić przełom w leczeniu choroby afektywnej dwubiegunowej. Chociaż nadal nie ma lekarstwa na tę chorobę, opisane wcześniej metody leczenia pozwalają pacjentowi prowadzić w miarę normalne życie.

CBD a choroba afektywna dwubiegunowa

Tradycyjne terapie często wymagają długoterminowej farmakoterapii, a pomimo tego, nie zawsze przynoszą oczekiwane rezultaty. W ostatnich latach coraz większe zainteresowanie wzbudza potencjalne zastosowanie CBD (kannabidiolu) we wspomaganiu terapii tej złożonej choroby. Konopie stosowane we właściwy sposób mogą pomagać w złagodzeniu aspektów depresji. Nie są lekiem, ale narzędziem z którego można korzystać w kontekście holistycznego podejścia do zdrowia. 

CBD a choroba afektywna dwubiegunowa – wpływ CBD na Układ Endokannabinoidowy i Neurotransmitery

Podstawowym mechanizmem, który może wyjaśniać wpływ CBD na chorobę dwubiegunową, jest jego oddziaływanie na układ endokannabinoidowy (ECS). Ten istotny system biologiczny odgrywa kluczową rolę w regulacji różnych funkcji organizmu, w tym nastroju, apetytu, snu, a także kontroli reakcji na stres i ból. Wpływ CBD na ECS przejawia się głównie poprzez interakcję z receptorami kannabinoidowymi CB1 i CB2. CBD wpływa na ich działanie, blokując enzymy odpowiedzialne za rozkład endokannabinoidów. Dzięki temu zwiększa się ilość naturalnych kannabinoidów działających w ludzkim organizmie. To natomiast może wpływać na poprawę nastroju i zmniejszenie objawów zaburzenia afektywnego dwubiegunowego. Ponadto, CBD wpływa na inne ważne neurotransmitery, takie jak serotonina i dopamina. Serotonina jest związana z regulacją nastroju i emocji. Natomiast a braki tego neuroprzekaźnika są związane z depresją. Badania wykazały, że CBD może wpływać na receptory serotoninowe, co może pomagać w redukcji objawów depresyjnych.

CBD a choroba afektywna dwubiegunowa – działanie przeciwzapalnie i nueroprotekcyjne

Choroba ChAD jest często związana z procesami zapalnymi w mózgu, a także uszkodzeniem neuronów. Tutaj znowu CBD wykazuje swoje potencjalne korzyści. Związek ten został uznany za silny środek przeciwzapalny, który może pomóc w zmniejszeniu stanów zapalnych w mózgu, co może z kolei przynieść ulgę pacjentom. Dodatkowo, działanie neuroprotekcyjne CBD może być kluczowe dla pacjentów z chorobą dwubiegunową. Ochrona neuronów i ich struktur może przyczynić się do zmniejszenia ryzyka nawrotów choroby i zminimalizowania skutków epizodów manii czy depresji. Co równie ważne, CBD może pomóc w złagodzeniu skutków ubocznych wywołanych przez niektóre leki, które chorzy muszą przyjmować codziennie, aby leczyć to zaburzenie. 

Wiele badań wskazuje na to, że CBD może być pomocne w leczeniu choroby afektywnej dwubiegunowej, psychoz czy schizofrenii. Nawet jeśli sam CBD nie jest wystarczającym środkiem do poprawy stanu chorego, bywa pomocnym dodatkiem do farmakoterapii. Może wpłynąć na zmniejszenie zapotrzebowania przyjmowanych środków antypsychotycznych. Ponadto badania sugerują, że właściwie zastosowane konopie mogą poprawić funkcjonowanie mózgu, a tym samym jakość życia pacjentów cierpiących na tego rodzaju schorzenia, będące niezwykle dla nich wyniszczające i trudne w leczeniu. 

CBD a choroba afektywna dwubiegunowa – ograniczenia i konieczność dalszych badań

Podsumowując, CBD wzbudza obecnie ogromne zainteresowanie jako potencjalny dodatkowy środek terapeutyczny dla pacjentów cierpiących na chorobę dwubiegunową. Dzięki swoim działaniom na układ endokannabinoidowy, neuroprzekaźniki i właściwościom przeciwzapalnym, związek ten może pomóc w łagodzeniu objawów manii i depresji oraz poprawić ogólną jakość życia pacjentów. Jednakże, aby lepiej zrozumieć jego skuteczność i bezpieczeństwo, potrzebne są dalsze badania kliniczne. Warto zaznaczyć, że CBD nie powinno być stosowane jako substytut standardowych terapii, ale jako potencjalne wsparcie dla tradycyjnych metod leczenia choroby dwubiegunowej.

CBD a choroba afektywna dwubiegunowa – porcjowanie

Jedynym sposobem, aby dowiedzieć się, czy CBD pomoże ci, jako indywidualnej jednostce, jest wypróbowanie go. Jeśli stosujesz leczenie farmakologiczne, najpierw porozmawiaj z naszym Naturopatą i sprawdź, czy istnieją jakiekolwiek interakcje z lekami, które przyjmujesz.

Oświadczenie o odpowiedzialności: 

Wszystkie informacje podane na niniejszej stronie Internetowej, jak również informacje, które są przekazywane za pośrednictwem tej strony, służą wyłącznie do celów edukacyjnych. Żadna z przedstawionych tu informacji nie służy jako zamiennik diagnozy lekarskiej i takiej informacji nie należy uważać za poradę lekarską czy zalecane leczenie. 

Źródła:
  1. Dr Dani Gordon – Biblia CBD
  2. Bipolar – Dealing with Bipolar Disorder – Leo Hardy

Olejek CBD a Alzheimer

Uaktualnione:

Olejek CBD a Alzheimer i jego zastosowanie w chorobie określanej inaczej formą demencji, wykazuje potężny prozdrowotny potencjał, ze względu na swoje właściwości przeciwzapalnie. Alzheimer (AD) obecnie uznaje się za nieuleczalną, postępującą i zwyrodnieniową chorobę. Dotyka ponad 36 milionów ludzi na całym świecie, a liczba zachorowań wzrasta w sposób zatrważający. Choroba Alzheimera powoduje charakterystyczne zmiany w strukturze mózgu. Niektóre z tych zmian, takie jak rozpad, są widoczne gołym okiem. Podczas gdy inne, można zobaczyć tylko pod mikroskopem.

Czym jest choroba Alzheimera?

W pierwszej dekadzie tego wieku Alois Alzheimer opisał chorobę wieku średniego, w której dochodzi do postępującego pogorszenia funkcjonowania. U pierwotnego pacjenta opisanego przez Alzheimera pierwszym dowodem choroby była postępująca zazdrość. Cechy paranoiczne i inne poważne zaburzenia zachowania, oprócz zaburzeń pamięci i intelektu, są od tamtej pory często wymieniane jako część choroby. Napady są często wymieniane jako występujące w późniejszych stadiach choroby. W końcu wszystkie główne funkcje mózgu uznaje się za utracone.

Zmiany substancji mózgowej

Towarzyszące tym zmianom psychicznym są fizyczne zmiany w samej substancji mózgowej. Substancja mózgu rozpada się, szczególnie zewnętrzne, czyli korowe, warstwy. Rozpad mózgu jest najbardziej dotkliwy w okolicy czoła (czołowej) i wewnątrz skroni (skroniowej). Ostatecznie cała zewnętrzna tkanka mózgowa ulega rozpadowi.

Opisy kliniczne pogorszenia się stanu zdrowia w chorobie Alzheimera były prawdopodobnie oparte na obserwacjach osób, których choroba była już mocno zaawansowana. Aktualne pozostają natomiast opisy rażących zmian w substancji mózgowej. Cechą charakterystyczną tych zmian są patologiczne znaleziska, które można zaobserwować pod mikroskopem. To właśnie te patologiczne odkrycia dostarczają wskazówek na temat pochodzenia choroby Alzheimera. Oraz większości demencji starczych, o których obecnie wiadomo, że są wynikiem tej choroby.

Jakie zmiany patologiczne występują w chorobie Alzheimera?

Występują trzy ważne rodzaje zmian w mózgu. Są to splątki neurofibrylarne (patologiczne, wewnątrzkomórkowe agregacje białek). Blaszki starcze oraz zwyrodnienie ziarniniakowe. Najważniejszą i najbardziej charakterystyczną zmianą jest pojawienie się niezwykłych ilości neurofibryli w pewnych obszarach mózgu. Neurofibryle te mają charakterystyczny kształt i wielkość. W chorobie Alzheimera występują one głównie w korze mózgowej. W szczególnie dużym stężeniu występują w hipokampie. Czyli części mózgu, którą uważa się za związaną z pamięcią krótkotrwałą, a zwłaszcza w komórkach piramidowych hipokampu. Neuropatolodzy mogą je łatwo zidentyfikować przy użyciu technik barwienia srebrem. Pewien stopień tworzenia się splątań neurofibrylarnych występuje w hipokampie i jądrze migdałowatym u wielu osób w średnim i starszym wieku.

Olejek CBD a Alzheimer – badania naukowe

Częstość występowania splątań w mózgach osób bez dowodów na otępienie wydaje się wzrastać z wiekiem. Także praktycznie wszystkie badane mózgi osób powyżej 90 roku życia wykazują pewne formacje splątań. W chorobie Alzheimera gęstość i rozmieszczenie tych splotów jest jednak wyraźnie zwiększone. W badaniu Tomlinsona, Blessed i Rotha ilość splątań w tkance mózgowej oceniano w czteropunktowej skali od braku do dużej ilości. Spośród 28 pacjentów kontrolnych, którzy nie mieli objawów demencji, 90 procent nie wykazywało tworzenia się splątań neurofibrylarnych w korze mózgowej. Pozostali pacjenci z grupy kontrolnej wykazali kilka rozproszonych splątań. Natomiast wszyscy pacjenci z demencją, u których patologicznie zdiagnozowano chorobę Alzheimera, mieli umiarkowane do licznych ilości splątań neurofibrylarnych rozrzuconych w całej korze mózgowej².

Jaki jest wpływ choroby Alzheimera na chemię i funkcjonowanie mózgu?

Czy te chemiczne i funkcjonalne zmiany mogą powiedzieć nam więcej o pochodzeniu deficytów stwierdzanych w starości i być może dać nam wskazówki dotyczące leczenia starości? Nie rozumiemy jeszcze dokładnie jak działa mózg, ale wiemy o wiele więcej o jego funkcjonowaniu niż kiedyś. Wiemy, że mózg zawiera komórki nerwowe, czyli „neurony”, które są kluczowe dla myślenia, emocji i zachowania. Neurony te w pewien sposób wykonują wszystkie „wyższe” czynności mózgu.

Pozostałe komórki mózgu wydają się istnieć wyłącznie po to, by wspierać i odżywiać neurony. Neurony są wyjątkowe pod względem sposobów, w jakie mogą się ze sobą komunikować. Dowiedzieliśmy się, że nie komunikują się bezpośrednio – nigdy się nie dotykają – ale za pomocą substancji chemicznych. Kiedy neuron „chce” porozumieć się z innym neuronem, wysyła substancję chemiczną. Drugi neuron jest specjalnie przystosowany, aby mógł odebrać tę wiadomość chemiczną. Te przystosowania nazywane są „receptorami”.

Każdy neuron jest tak wyspecjalizowany, że wydziela (przekazuje) tylko jeden określony rodzaj chemicznego posłańca. Albo wydziela swojego chemicznego posłańca, albo nie; tzn. albo wysyła wiadomość, albo nie. W mózgu znajduje się zaledwie garstka ważnych chemicznych posłańców. Jednym z nich jest substancja znana jako „acetylocholina”.

Więcej o acetylocholinie

Neurony, oczywiście, istnieją nie tylko w mózgu, ale w całym ciele. Gdziekolwiek znajdują się neurony, komunikują się ze sobą za pomocą tych specjalnych substancji chemicznych, które są nazywane odpowiednio „neuroprzekaźnikami”. W ludzkim ciele, kiedy tylko zdecydujemy się poruszyć mięśniem, neuron wydziela acetylocholinę, każąc mięśniowi się skurczyć. Stąd mówimy, że acetylocholina jest substancją neuroprzekaźnikową używaną do przekazywania wiadomości o dobrowolnym skurczu mięśni. Acetylocholina jest neuroprzekaźnikiem dla dobrowolnego skurczu mięśni, niezależnie od tego, czy chcemy mrugnąć okiem, czy poruszyć palcem u nogi.

Mózg, oczywiście, jest jeszcze bardziej złożony. Nie osiągnęliśmy jeszcze poziomu wiedzy, dzięki któremu moglibyśmy powiedzieć, że dany neuroprzekaźnik wywołuje określoną aktywność mózgu. Na przykład nie wiemy, który neuroprzekaźnik jest odpowiedzialny za pamięć krótkotrwałą. Wiemy jednak, że poszczególne komórki mózgowe wydzielają określone substancje neuroprzekaźnikowe. Wiemy też, że jedną z głównych substancji jest acetylocholina (inne to dopamina, serotonina i noradrenalina). Czymkolwiek jest ta choroba, niszczy ona komórki nerwowe kory mózgowej, zwłaszcza w płacie skroniowym, i pozostawia blizny (blaszki i sploty).

Alzheimer – czynniki ryzyka

  • spożywanie alkoholu – nie ma pewności co do wpływu spożywania alkoholu na występowanie demencji i zaburzeń funkcji poznawczych. Wykazano, że umiarkowane ilości alkoholu mają działanie ochronne, jednak ryzyko rozwoju demencji może wzrosnąć w wyniku jego nadużywania.
  • miażdżyca – jest to dość powszechny problem związany ze starzeniem się organizmu. Wylew i zmniejszenie przepływu krwi w wyniku odkładania się tłuszczów, cholesterolu i innych substancji na ścianach tętnic może być również przyczyną otępienia naczyniowego. Poza tym badania wykazały, że schorzenia związane z naczyniami krwionośnymi (udar) mogą być również związane z AD.
  • ciśnienie tętnicze – zarówno niskie (związane z hipometabolizmem), jak i wysokie ciśnienie tętnicze jest wymieniane jako czynnik ryzyka rozwoju demencji
  • depresja – zmiany nastroju mogą prowadzić do zaburzeń funkcji poznawczych, a zwłaszcza u mężczyzn, depresja w późnym okresie życia może być wskaźnikiem rozwoju demencji.
  • cukrzyca – zwiększone ryzyko rozwoju AD i demencji naczyniowej jest związane z cukrzycą. Ponadto wykazano, że osoby długotrwale stosujące insulinę, w zależności od atrofii przyśrodkowego płata skroniowego, mają znacznie podwyższone poziomy osoczowego amyloidu β (Aβ).

Olejek CBD na chorobę Alzheimera

Pozostałe czynniki:

  • Wysoki poziom estrogenów – receptor estrogenowy alfa jest silnie wyrażony w hipokampie, podstawnym przodomózgowiu i korze mózgowej. W kilku badaniach wykazano mechanizmy leżące u podstaw neuroprotekcji estrogenowej w hodowli komórkowej. Spójne z niższym ryzykiem wystąpienia AD opisanym u kobiet leczonych hormonem steroidowym estrogenem w porównaniu z tymi, które go nie miały. Wykazano jednak, że na AD i depresję ma wpływ poziom estrogenów. Poza tym opisano większe ryzyko rozwoju otępienia u kobiet stosujących estrogenowe i progesteronowe leczenie zastępcze z powodu menopauzy. Sprzeczne wyniki badań nasuwają hipotezę, że istnieje krytyczny okres w okresie okołomenopauzalnym lub tuż po menopauzie, w którym hormonalna terapia zastępcza mogłaby wywołać efekt poznawczy.
  • Poziom homocysteiny we krwi – Opisano, że homocysteina, rodzaj aminokwasu wytwarzanego przez organizm, zwiększa ryzyko rozwoju otępienia naczyniowego
  • Otyłość – Ryzyko rozwoju demencji w starszym wieku jest wyższe u osób otyłych i z nadwagą w średnim wieku.
  • Palenie tytoniu – Zarówno ryzyko demencji, jak i chorób naczyniowych wzrasta w związku z paleniem tytoniu. Prawdopodobny efekt chroniący przed nikotyną występuje przy leczeniu prowadzonym niezależnie od palenia i aktywacji receptorów alfa7 nACh.

Uszkodzenie naczyniowo-mózgowe

Chociaż kliniczne wyniki badań pomiędzy otępieniem naczyniowym a AD są odmienne, to związane z AD pogorszenie funkcji poznawczych może pojawić się po ostrym lub przewlekłym niedokrwieniu, udarze krwotocznym lub epizodzie hipoperfuzji. Co skutkuje nagromadzeniem stresu oksydacyjnego pośredniczącego w uszkodzeniu neuronów i gleju. W związku z tym patologia naczyniowo-mózgowa dotycząca OUN może postępować w kierunku pogorszenia funkcji poznawczych. Mogą one trwać kilka lat, a upośledzenie ukrwienia mózgu może nakładać się na zespół łagodnego upośledzenia funkcji poznawczych- postrzegany jako stadium początkowe AD.

Epigenetyka i genetyka

Znaczne zmniejszenie globalnej metylacji DNA i RNA opisano szczególnie w warstwie II kory zarodkowej próbek mózgu w AD. Utrata kontroli metylacji dwóch ważnych genów, BACE i preseneliny 1, jest bezpośrednio zaangażowana w AD. Zidentyfikowano i powiązano z neurodegeneracją molekularne odchylenia w czynnikach stabilizujących metylację. W szczególności immunoreaktywność PHF1 (paired helical filaments) i PS396, oba uważane za markery tworzenia splątań neurofibrylarnych. Ponadto w AD obserwowano również zaburzenie zdarzeń cyklu komórkowego, z nieprawidłowym ponownym wejściem neuronów w cykl komórkowy (np. apoptoza).

Najbardziej rozpowszechniona postać AD, znana jako późna lub sporadyczna AD, pojawia się w późniejszym okresie życia, bez wyraźnego wzorca dziedziczenia. Jednak zidentyfikowany dotychczas gen będący czynnikiem ryzyka dla sporadycznej postaci AD to apolipoproteina E (apoE), a konkretnie ApoE4, którego częstość występowania u pacjentów z AD wynosi około 16%. Rodzinne AD lub AD o wczesnym początku, które jest rzadsze (mniej niż 1% wszystkich przypadków), zwykle rozpoczyna się w wieku 30-60 lat, jest mutacją autosomalną dominującą z trzema zidentyfikowanymi genami: APP, preseniliny 1 (PSEN1) i preseniliny 2 (PSEN2).¹

Olejek CBD a Alzheimer – funkcja kannabinoidów

Funkcja endokannabinoidów moduluje podstawowe procesy patologiczne w AD podczas cichej fazy neurodegeneracji: fałdowanie białek, neurozapalenie, ekscytotoksyczność, dysfunkcję mitochondriów i stres oksydacyjny. Ponadto kannabinoidy spowalniają bądź całkowicie blokują wydzielanie innych neuroprzekaźników. Obrazując jeszcze prościej, choroby neurologiczne biorą się z faktu iż w pewnym momencie, w niektórych regionach mózgu pojawia się nadmiar jakiegoś neuroprzekaźnika. Kannaboidy blokują wydzielanie „nieproszonego gościa”, ograniczając w ten sposób lub całkowicie eliminując wywołaną przez niego reakcję.

THC

Badania pokazują, że zawarty w konopiach THC, powstrzymuje odkładanie się w mózgu amyloidu beta – białka podejrzewanego o neurotoksyczne działanie. To właśnie tworzone przez nie płytki amyloidalne znajdują się w dużych ilościach u osób chorych na Alzheimera.

Receptory CB2

Gdy nasz organizm znajduje się w stanie zagrożenia życia, receptory CB2 mogą pojawić się w nowych miejscach w naszym organizmie. Mogą też poważnie zwiększać swoją liczbę tam, gdzie w normalnym stanie jest ich bardzo mało. Zjawisko to  obserwowuje się również w chorobie Alzheimera. W przeprowadzonych eksperymentach stymulacja receptorów CB2 w mózgu, przyczniała się do spowolnienia procesów degeneracyjnych. Szczególności destrukcyjnego wpływu gleju na homeostazę neuronów.

W obszarach mózgu dotkniętych chorobą Alzheimera, mikroglej czyli nieneuronalne komórki ochronne znajdują się w tzw. stanie aktywnym. Laboratoryjnie przeprowadzone eksperymenty pokazały, że podawane miejscowo syntetyczne kannabinoidy przeciwdziałają aktywacji mikrogleju. I wystąpieniu wielu niekorzystnych zjawisk, jakie jej towarzyszą. Dlatego oleje CBD na Alzheimer’a mają uzasadnioną tezę  działania.

Olejek CBD a Alzheimer

Medycyna integracyjna w podejściu do różnych form demencji, szczególnie choroby Alzheimera – zakłada, że im wcześniej chory zastosuje naturalne środki niefarmakologiczne, tym lepiej. Wskazuje na to m.in. dr Dale Bredesen, który koncentruje się na przełomowych badaniach dotyczących stylu życia i czynnikach metabolicznych. Idąc tym torem, konopie z punktu widzenia medycyny integracyjnej znajdują się w tej samej kategorii. Uważa się również, że nawet w zaawansowanym stadium choroby olejki CBD wciąż mogą przynieść ulgę. Pomogą m.in. w przewlekłych bólach, poprawie nastroju czy wyregulowaniu snu. Ponadto preparaty konopne pomagają pobudzić apetyt, dzięki czemu korzystnie wpływają na siłę fizyczną i sprawność³. Bardzo ważne jest, by zastosować olejki CBD z pełnym spektrum kannabinoidów.

Olejek CBD a Alzheimer – porcjowanie?

Jedynym sposobem, aby dowiedzieć się, czy CBD pomoże ci, jako indywidualnej jednostce, jest wypróbowanie go. Jeśli stosujesz leczenie farmakologiczne, najpierw porozmawiaj z naszym Naturopatą i sprawdź, czy istnieją jakiekolwiek interakcje z lekami, które przyjmujesz.

Oświadczenie o odpowiedzialności: 

Wszystkie informacje podane na niniejszej stronie Internetowej, jak również informacje, które są przekazywane za pośrednictwem tej strony, służą wyłącznie do celów edukacyjnych. Żadna z przedstawionych tu informacji nie służy jako zamiennik diagnozy lekarskiej i takiej informacji nie należy uważać za poradę lekarską czy zalecane leczenie. 

Źródła: 
¹ Recent Advances in Alzheimer Research – Fernando A. Oliveira
² A Guide to Alzheimer’s disease – Barry Reisberg M.D.
³ Biblia CBd – Dr Dani Gordon

 

 

Olejek CBD a padaczka

Uaktualnione:

Olejek CBD a padaczka – czy jest pomocny? Jak działa? Jaki olejek CBD wybrać? Jak stosować CBD na padaczkę? Te i podobne pytania pojawiają się na forach dyskusyjnych wśród osób, które poszukują alternatywnych metod. Zarówno dla siebie jak i futrzanych przyjaciół. O pomocy kannabinoidów w chorobach neurologicznych wiadomo już o wielu setek, a nawet tysięcy lat. Ponieważ większość chorób neurologicznych znana jest już od dawna, ale część z nich została opisana stosunkowo niedawno.

Natomiast już w starożytnych czasach konopie przynosiły ulgę osobom dotkniętym drgawkami, drżeniem rąk, migreną czy właśnie atakiem epilepsji. Obecnie wnioski z przeprowadzonych wielu badań są więcej niż obiecującef. Mianowicie zastosowanie tego naturalnego preparatu spowodowało u stosujących nie tylko zmniejszenie liczby napadów. Ale przede wszystkim poprawę poziomu jakości życia czy zdolności motorycznych. W tym zdolności mówienia czy sposobu funkcjonowania w codziennych czynnościach.

Olejek CBD a padaczka – mózg człowieka 

Każde nasze działanie, począwszy od chodzenia do ukończenia najbardziej skomplikowanej układanki, wymaga od naszych komórek mózgowych skutecznej komunikacji między sobą. Kiedy przychodzimy na świat, wiele z tych połączeń między komórkami jeszcze nie powstaje. W miarę gdy niemowlęta uczą się koordynować swoje ciało, zyskują kontrolę nad działaniami. Zachodzące zmiany w mózgu, w celu umożliwienia tej kontroli, są ogromne. miliardy komórek mózgowych szybko nawiązują ze sobą połączenia. Połączenia te nie tylko umożliwiają nam fizyczne kontrolowanie naszych ciał, ale są również niezbędne do uczenia się i zapamiętywania. Nasze komórki mózgowe muszą komunikować się ze sobą w szybki, skuteczny i uporządkowany sposób. Po to by umożliwić nam wykonanie nawet najprostszego zadania. Przy ponad 100 miliardach komórek mózgowych, mózg człowieka jest jednym z najbardziej złożonych systemów na naszej planecie.

Zaburzenia w komórkach mózgowych

Biorąc pod uwagę tę złożoność, nie jest zaskakujące, że czasami system się załamuje. Kiedy komórki w częściach mózgu zaczynają komunikować się ze sobą w sposób nieuporządkowany. I wówczas może dojść do wystąpienia napadów. Charakter napadu zależy od tego, które części i jak duża część mózgu jest zaangażowana. To dlatego napady mogą wyglądać i być odczuwane tak różnie przez różne osoby. Jeśli tylko małe części mózgu zaczynają komunikować się ze sobą w sposób zaburzony, dana osoba może po prostu odczuwać dziwny zapach lub uczucie motylków w brzuchu. 

To, co czujesz, zależy całkowicie od tego, która część mózgu nie działa prawidłowo. Uczucie déjà vu (intensywna znajomość, jakby to wszystko działo się już wcześniej) jest powszechne u osób, których części systemu pamięci w mózgu są zaangażowane w zaburzenia. Inni mogą doświadczać intensywnego uczucia niepokoju lub nawet przerażenia. Pojawia się ono niespodziewanie, jeśli ośrodki „strachu” w mózgu są dotknięte. 

Zaburzenia komunikacji między komórkami mózgowymi mogą również powodować efekty fizyczne. Od niekontrolowanej chęci chichotania, po mdłości, a czasem nawet wymioty. Te małe napady przez lata otrzymały różne etykiety, w tym aury i prostych napadów częściowych. Obecna terminologia zalecana przez Międzynarodową Ligę Przeciwpadaczkową (ILAE) dla tego typu ataków brzmi: „napady ogniskowe bez zaburzeń świadomości lub przytomności”.

Utrata świadomości a utrata przytomności

Jeśli podczas napadu zaangażowane są większe obszary mózgu, osoba może stracić świadomość. Utrata świadomości różni się od utraty przytomności. Osoba, która jest nieprzytomna jest bezwładna i nieruchoma. Osoby, które straciły świadomość podczas napadu mogą nadal chodzić, gestykulować, a nawet mówić; niemniej jednak nie są całkowicie świadome swojego otoczenia. Mogą reagować automatycznie na niektóre rzeczy lub osoby, które napotkają podczas napadu. Do takich zachowań można zaliczyć nalewanie wody z dzbanka (bez kubka) lub podnoszenie telefonu, który nie dzwonił. 

Te rodzaje napadów mogą być jednymi z najbardziej niebezpiecznych. Ponieważ niektórzy ludzie nie są w stanie dostrzec zagrożenia lub reagować na ból, gdy mózg zachowuje się w ten sposób. Niektóre osoby podczas napadów mogą doznać bardzo poważnych, często zagrażających życiu urazów. Urazy te służą jako niepokojące sygnały świadczące o zagrożeniach związanych z epilepsją. Nawet tak prosta czynność, jak zaparzenie filiżanki herbaty może spowodować poważne obrażenia. Jeśli osoba doświadczy napadu podczas wykonywania tej czynności. 

Olejek CBD a padaczka

Olejek CBD a padaczka – rodzaje napadów 

Jeśli w napadzie biorą udział bardzo duże obszary mózgu, jest on klasyfikowany jako „napad uogólniony”. W takich przypadkach osoba doświadczająca napadu upada na podłogę. Podczas „ataku padaczki” powrót do zdrowia jest niemal natychmiastowy. W uogólnionym „napadzie toniczno-klonicznym”, mięśnie ciała kurczą się rytmicznie, co prowadzi do pojawienia się drżenia. Jest to widoczne nie tylko w rękach i nogach, ale także w mięśniach twarzy. Podczas tych napadów ludzie często mogą być nietrzymający moczu. Chociaż „piana z ust” jest często kojarzona z tego typu atakami w wyobraźni publicznej, jest to w rzeczywistości błędne. Ludzie mogą produkować nadmierną ilość śliny podczas ataku. Ale „piana” widoczna w artystycznych przedstawieniach napadów zdecydowanie należy do sfery nadprzyrodzonej.

Stan padaczkowy

Na szczęście, w większości napadów mózg rozpoznaje, że nastąpiło zakłócenie regularnej komunikacji i stara się przywrócić równowagę. W rezultacie większość napadów jest samoograniczająca się, czyli przebiega samoistnie bez żadnej interwencji z zewnątrz. Bardzo rzadko zdarza się, że napady jakiegokolwiek rodzaju trwają dłużej niż pięć minut. Czasami ludzie mogą doświadczyć serii napadów, jeden po drugim, z bardzo krótkim czasem regeneracji pomiędzy nimi. Mogą też one wyglądać dla obserwatora jak jeden bardzo długi napad. Rzadziej, własny mechanizm wyłączania napadów w mózgu może działać nieprawidłowo i napad może trwać bez przerwy. Nazywa się to „stanem padaczkowym” i jest to najpoważniejszy rodzaj napadu. Osoba w stanie padaczkowym wymaga natychmiastowej pomocy medycznej, a nieleczona może spowodować uszkodzenie mózgu, a nawet śmierć.

Przyczyny napadów padaczkowych

Istnieje wiele różnych powodów, dla których ludzie mają napady. Dla niektórych, napady są wynikiem uszkodzenia mózgu, które występuje po przypadkowym urazie głowy. Infekcje mózgu, takie jak zapalenie opon mózgowych i mózgu, również mogą prowadzić do wystąpienia ataków. Guzy, które rosną w mózgu mogą również zakłócać ścieżki komunikacyjne w mózgu i powodować padaczkę. W przypadku innych osób, coś mogło się wydarzyć bardzo wcześnie, podczas rozwoju w łonie matki, co spowodowało, że ich mózg rozwijał się w sposób nieprawidłowy. U większości z tych osób badanie rezonansem magnetycznym (MRI) może ujawnić obszary uszkodzeń lub nieprawidłowego rozwoju, które mogą być odpowiedzialne za wywoływanie aktywności napadowej w mózgu. 

Zaburzenia metaboliczne i uwarunkowania genetyczne

Zaburzenia metaboliczne i niektóre uwarunkowania genetyczne również mogą być związane z padaczką. Jednak w przypadku coraz mniejszego odsetka osób lekarze nie mogą znaleźć żadnego oczywistego powodu, dla którego mózg działa w ten sposób. Od 2010 roku osoby te są klasyfikowane przez ILAE jako „epilepsja o nieznanej przyczynie”. Wcześniej takie stany nazywano padaczkami „idiopatycznymi” lub „kryptogennymi” (kryptogenny oznacza ukryty).

Wszystko, co te terminy naprawdę oznaczają, to fakt, że nauki medyczne nie potrafią jeszcze wyjaśnić, dlaczego ludzie mają napady. Osoby, u których dziesięć lat temu rozpoznano by padaczkę kryptogenną, mogą mieć w mózgu obszary uszkodzeń lub nieprawidłowości, które teraz są wyraźnie widoczne w najnowszych tomografiach. Co roku odkrywane są również nowe uwarunkowania genetyczne związane z padaczką. Ukryte nieprawidłowości w mózgu osób, u których dziś rozpoznaje się padaczkę o nieznanej przyczynie, mogą stać się widoczne w niedalekiej przyszłości, w miarę postępu badań i technologii medycznych.

Ponieważ istnieje wiele różnych powodów, dla których ludzie mają napady, epilepsja może dotyczyć ludzi w każdym wieku. Ogólnie rzecz biorąc, padaczka jest częstsza u dzieci niż u dorosłych. Częstość występowania tego schorzenia wzrasta ponownie w populacji osób starszych, gdzie napady mogą być wynikiem innych chorób wpływających na pracę mózgu, w tym udarów i chorób naczyń mózgowych.

 

Olejek CBD a padaczka – alternatywne podejście 

Ludzie mogą rozważyć uzupełniające i alternatywne metody w walce z padaczką z wielu powodów. Niektórzy mogą osiągnąć punkt krańcowy na drodze dostępnych dla nich opcji farmakologicznych. Jeśli leki nie działają, operacja może być możliwa dla niewielkiej mniejszości ludzi. Niemniej operacja nie jest opcją dla większości ludzi z padaczką. Jedna grupa ludzi może przejawiać wrażliwość na oferowane leki. Co oznacza, że nie mogą tolerować dawek potrzebnych do uzyskania najlepszej kontroli napadów. Druga grupa z kolei może instynktownie nie lubić idei dożywotniego uzależnienia od leków. Przez to osoby te mogą chcieć uzyskać maksymalne korzyści z leczenia, które postrzegają jako bardziej łagodne. Działające zgodnie z naturalnym rytmem organizmu. Niezależnie od motywacji, jest oczywiste, że coraz więcej osób chorych na padaczkę szuka sposobów na życie z chorobą. Sposobów, które wykraczają poza przyjmowanie środków farmakologicznych.

Pomoc dla pacjentów z padaczką 

Dr Dani Gordon, w książce “Biblia CBD”, tak tytułuje poświęcony przeciwdziałaniu CBD padaczce lekoopornej rozdział. Potwierdza, że konopie o wysokiej zawartości CBD mogą znacząco zmniejszyć napady padaczkowe. I to niezależnie od rodzaju i przyczyny czy nawet w sytuacjach w których farmakologia nie pomogła. “Wielokrotnie widziałam ten efekt na własne oczy w Kanadzie, a następnie w Zjednoczonym Królestwie podczas pracy z moimi pacjentami, którym udzielałam porad dotyczących lekoopornej padaczki i stosowania medycznych konopi w niektórych typach padaczki dziecięcej”.

Pani doktor miała do czynienia również z dziećmi i zdarzało się, że trafiały do niej dzieci w stanie krytycznym. Wiele z nich nie wierzyły już, że może mieć normalne dzieciństwo. Jednak po zastosowaniu olejków z wysoką zawartością CBD, udało się kontrolować napady. Ponadto dzięki temu mogły uwolnić się od leków i dzięki konopiom mogły powrócić do normalnego życia. Takie sytuacje są dla wielu dzieci i ich rodzin nazywane cudem, ponieważ stanowią zakończenie najgorszego koszmaru rodziców. 

Olejek CBD a padaczka – działanie 

Nie będzie dla niektórych już tajemnicą, że działanie konopi na padaczkę opiera się na układzie endokannabinoidowym. Jest on odpowiedzialny za stabilizację mózgu i całego ciała przyczyniając się do zdrowego funkcjonowania. Ponadto coraz większa liczba rzetelnych badań pokazuje, że układ endokannabinoidowy odgrywa kluczową rolę w napadach padaczkowych. Niezależnie od ich rodzajów i przyczyn występowania. Z tego powodu olejek CBD na epilepsję jest coraz częściej stosowany. 

W przeprowadzonych badaniach na zwierzętach, zaobserwowano że ostre napady padaczki występowały w momencie zablokowania w mózgu receptorów kannabinoidowych CB1. To oznacza tyle, że ich funkcjonowanie i kannabinoidów ma kluczowe znaczenie dla równowagi mózgu. Natomiast badania, które dotychczas przeprowadzono na ludziach odkryły zmniejszone funkcjonowania kannabinoidów w mózgu i płynie rdzeniowym. Dotyczy to osób, z niektórymi rodzajami padaczki, co wysnuwa sugestię że niedobory kannabinoidów mogą odpowiadać za rozwój tej choroby.

Bardzo ważny punkt badań 

W 2017 roku, opublikowano wyniki trzech wysokojakościowych randomizowanych badań z użyciem placebo. Dotyczyły one leku o nazwie Epidiolex, zawierającego w składzie CBD pochodzącego oczywiście z konopi. Lek ten stosowany jest u pacjentów z konkretnymi rodzajami padaczki: zespołem Dravet i zespołem Lennoxa-Gastauta. Co wykazały badania? Mianowicie zauważono, że osoby które stosowały CBD doświadczały mniejszej ilości napadów niż osoby przyjmujące placebo. Wyniki przeprowadzonych badań zapoczątkowały pierwszy poziom naukowego dowodu na działanie CBD, w przeciwdziałaniu napadom padaczkowym. Przeprowadzono również dość sporo badań na szczurach. Wywołując u nich chemiczne napady padaczkowe, następnie podając kannabinoidy. Wyniki w zasadzie wszystkich badań potwierdziły efektywność kannabinoidów w łagodzeniu ataków. Bardzo istotny jest tutaj fakt, że wykazano iż kannabinoidy mogą przeciwdziałać wystąpieniu ataków. 

Inne przeprowadzone do tej pory badania wykazują, że kannabinoidy są w stanie zapobiec zachodzącym w mózgu naturalnym procesom obumierania neuronów. W tym prowadzącym do utraty pamięci. Mimo iż wydaje się, że nie mogą ich cofnąć, stosowanie CBD zapobiegawczo na poprawę pamięci nie jest obcym tematem. Podejrzewa się również, że neurogeneza (czyli proces tworzenia się nowych komórek nerwowych), jest regulowana właśnie przez układ endokannabinoidowy. Taki proces ma dokładnie miejsce w okresie życia płodowego. Nowe komórki powstają głównie w hipokampie i sukcesywnie włączane są do sieci neuronów. Proces ten kontrolowany jest przez kannabinoidy, a budulcem są naturalne komórki macierzyste. 

Człowiek również produkuje kannabinoidy

Kolejną ważną kwestią jest anandamid, który jest kannabinoidem produkowanym w organizmie człowieka. Stanowi dla naszego organizmu funkcje ochronne, inaczej mówiąc jest neuroprotektorem. Podobne właściwości ma właśnie CBD pochodzące z konopi. Oba kannabinoidy są przeciwutleniaczami – antyoksydantami. Chronią więc nasz układ nerwowy przez wolnymi rodnikami i szkodliwym działanie glutaminianu. Glutaminian jest aminokwasem i o ile w normalnych ilościach jest pożytecznym neuroprzekaźnikiem. To w nadmiarze staje się neurotoksyczny i może być jedną z przyczyn występowania udarów. Sposób, w jaki dokładnie kannabinoidy na mikropoziomie zapobiegają nieprawidłowym wyładowaniom i problemom wynikający z nadmiernej komunikacji nadal poddawany jest dyskusjom wielu naukowców. Choć badań naukowych jest nadal zbyt mało i zwykle obejmują one niewielką liczbę chorych, potwierdzają prozdrowotne zdolności kannabinoidów. I to nie tylko do łagodzenia objawów, ale również do zwalniania tempa określonych schorzeń. 

Olejek CBD a padaczka

Olejek CBD a padaczka u zwierząt

CBD a epilepsja dla zwierząt, hasło często poddawane dyskusjom na wielu forach internetowych, przez właścicieli zwierząt. Wiele osób szuka konopi, aby pomóc swoim zwierzętom, gdy konwencjonalne leki nie działają lub są absurdalnie drogie. Wiele razy właściciele zwierząt odkrywają, ku swojemu zdumieniu, prozdrowotne działanie konopi. Ponieważ dla wielu schorzeń, z którymi zmagają się psy konopie są bardziej niż odpowiednie. Z tych samych powodów dla których jest użyteczne dla Ciebie.  

Jak CB może pomóc? 

Kluczem, jest jak zawsze układ ECS. Przypomnijmy: wszystkie ssaki (i wiele innych stworzeń również) mają system endokannabinoidowy. W całym ciele Waszych psów i kotów znajdują się receptory CB1 i CB2. Gotowe do wykorzystania terapeutycznych korzyści CBD. Oczywiście między ludźmi, a zwierzętami istnieją istotne różnice. Choćby różnica wagowa, z której powodu inne porcje będą przyjmowały zwierzęta, a inne ludzie. Oprócz rozmiarów, istnieją również subtelne różnice między naszymi systemami endokannabinoidowymi, a ESC naszych futrzanych przyjaciół. Mianowicie jest to reakcja zwierząt na THC. Ekstrakt o szerokim spektrum ma bardzo niską zawartość THC, która zgodnie z prawem zawierać może nie więcej niż 0,3%THC. Nie działa więc psychotropowo i nie będzie więc zakłócał koordynacji. 

Przewaga CBD

Wrażliwość na THC jest szczególnie wysoka u psów, które mają znacznie więcej receptorów kannabinoidowych w móżdżku i pniu mózgu niż ludzie i inne zwierzęta. Te części mózgu kontrolują koordynację, rytm serca i oddech (między innymi). Co oznacza, że zbyt duża ilość THC może wywołać u psów skutki uboczne. To dlatego preparaty CBD pochodzące z konopi są preferowane dla zwierząt domowych. Podczas gdy wielu lekarzy weterynarii wciąż jest na wczesnym etapie stosowania CBD u swoich podopiecznych, rośnie liczba tych, którzy zaczynają włączać kannabidiol do swojej praktyki. Z tego powodu właściciele zwierząt domowych coraz częściej patrzą na produkty konopne jako opcję, aby pomóc w zarządzaniu bólem i wiele więcej.

Olejek CBD a padaczka – porcjowanie

W przypadku olejków CBD i zastosowania u zwierząt domowych, zaczynamy od najniższej porcji, czyli 1 kropli dwa razy dziennie. Obserwujemy jak zwierzak reaguje w ciągu najbliższego tygodnia. Jeśli nastąpi zauważalna poprawa, możesz utrzymać dawkę na tym poziomie. Jeżeli nie widzimy poprawy lub jeśli poprawa przy niskiej dawce zmniejsza się po jakimś czasie, należy przejść do dawki średniej i obserwować przez tydzień. Porcjowanie jest bardzo ważne, ponieważ każde zwierzę jest inne!. Więcej informacji znajduje się w Poradniku Porcjowania dla zwierząt. 

Jak postępujemy w przypadku porcjowania dla ludzi? Każdy przypadek należy również rozpatrywać indywidualnie. Ponadto wybierając preparat konopny, należy zwrócić uwagę czy jest on preparatem full spectrum. Będzie on znacznie lepszy niż sam, oczyszczony CBD. Nie należy dokonywać wyboru na własną rękę. Jeżeli nie mamy możliwości skonsultowania się z lekarzem, który rozwieje nasze wątpliwości, zachęcamy do skorzystania z naszych bezpłatnych konsultacji. 

Nie wiesz od czego zacząć?

Jedynym sposobem, aby dowiedzieć się, czy CBD pomoże ci, jako indywidualnej jednostce, jest wypróbowanie go. Jeśli stosujesz leczenie farmakologiczne, najpierw porozmawiaj z naszym Naturopatą i sprawdź, czy istnieją jakiekolwiek interakcje z lekami, które przyjmujesz.

Oświadczenie o odpowiedzialności: 

Wszystkie informacje podane na niniejszej stronie Internetowej, jak również informacje, które są przekazywane za pośrednictwem tej strony, służą wyłącznie do celów edukacyjnych. Żadna z przedstawionych tu informacji nie służy jako zamiennik diagnozy lekarskiej i takiej informacji nie należy uważać za poradę lekarską czy zalecane leczenie. 

Żródła:

  1. Healing with CBD – Eileen konieczny, RN with Lauren Wilson
  2. Complementary and Alternative Treatments – Lieven Lagge
  3. Marihuana leczy – Bogdaj Jot
  4. Biblia CBD – dr Dani Gordon

 

Zapisz się do newslettera
aby otrzymywać informacje o promocjach w naszym sklepie

cbd mrhemperek olejek aromaty
mr hemperek cbd